Het is nu of nooit. Mijn genezer is zojuist gesneuveld en die mafkees met zijn vlegel heeft zichzelf het graf in geslagen. Nog één klap en het is gedaan met mijn nar. De eindbaas haalt uit, ik zeg doei tegen mijn nar en wonder boven wonder overleeft mijn struikrover (Dismas, je kan het!). Hij snijdt door het ranzige vlees van wat er voor hem in de lucht zweeft – de eindbaas leeft nog! – maar door een perfect getimede bleed-effect stort het monster ineen aan de start van zijn beurt.
Evolutie
Meltdowns in Darkest Dungeon 2 komen vaak voor, vooral bij de speler. Je wilt niet weten hoe vaak ik met kloppend hart voor mijn scherm zat, smekend naar de goden dat het kleine percentage om een genadeklap te overleven voldoende is. Soms is dat niet zo. Wacht, ik bedoel: váák is dat niet zo. Het zijn de momenten waarop je bij de gratie van welk hemels wezen dan ook wél die onmogelijke situatie overleeft dat Darkest Dungeon 2 zich van zijn beste kanten laat zien.
Darkest Dungeon 2 is niet zoals zijn voorganger. Van een side-scrolling turn-based dungeon crawler met character management is het een roguelite geworden die bestaande elementen, zoals de turn-based combat, mixt met nieuwe. Hoewel de sfeer en setting één-op-één zijn overgenomen van het eerste deel, speelt de game compleet anders. Dat kan onwennig zijn. Waar je voorheen uren met dezelfde personages doorbracht, kun je na één run van zo’n twee uur je personages verloren zien gaan.
Daarmee heb ik wellicht de grootste kritiek op de game al benoemd. Opnieuw starten na een slechte run voelt grindy, maar aan de andere kant: deel één was dat ook. De kortere runs zorgen ervoor dat je sneller weer de actie induikt en door aanpassingen die in het regelmatig geüpdatete early acces-traject werden gemaakt, speel je zelfs na gefaalde expedities wel iets vrij. Laat je daarom niet weerhouden door deze verandering. Gruwelijke monsters in prachtig 3D-vormgegeven modellen wachten je op om de strijd aan te gaan, ondersteund door meeslepende muziek en de raspende stem van de verteller.
Helse herhaling
Bij de start van een expeditie kies je één van de elf beschikbare personages om een hels pad af te leggen naar The Mountain. Het is daar waar een afgrijselijke eindbaas wacht die, zoals het vaagjes beschreven verhaal vertelt, een reflectie is van de zondes van een of andere occulte wetenschapper. Voordat je die berg bereikt, vecht je door hordes aan monsters in locaties als The Sprawl, The Foetor en The Coast; visueel gezien een soort lagen van Dante’s hel.
Deze opzet is zeer herhaaldelijk. Je hebt namelijk vijf hoofdstukken (Confessions) en elk hoofdstuk verloopt precies hetzelfde: strijd door drie verschillende locaties, rust tussendoor uit bij taveernes en bevecht de eindbaas in The Mountain. De enige verschillen tussen de hoofdstukken zijn de eindbaas en een bonus die aan sommige vijanden wordt gegeven. Zo kom je in hoofdstuk één meer onzichtbare vijanden tegen, terwijl je in hoofdstuk drie meermaals door taunts wordt gedwarsboomd. De bonus is iets waar je bij jouw setup rekening mee dient te houden, maar het voegt te weinig verschil toe om de hoofdstukken echt onderscheidend te maken.
Op zoek naar synergie
De kern van de gameplay van Darkest Dungeon 2 zijn de turn-based gevechten. Ten opzichte van deel één zijn deze versimpeld: er is geen sprake meer van kans. Je raakt sowieso, tenzij een token zoals blind of dodge aanwezig is. Die tokens zijn ook kraakhelder: met blind heb je 50 procent kans te missen, met block reduceer je inkomende schade met 50 procent, et cetera. Hoewel je het eerste hoofdstuk prima kunt spelen zonder je al teveel op deze tokens te focussen, kun je Darkest Dungeon 2 pas echt meester maken als je deze tokens weet te combineren.
Daarin vond ik dan ook het meeste plezier. Hoewel er ‘slechts’ elf personages zijn, beschikken ze elk over nog eens elf (vrij te spelen) vaardigheden. Je neemt er vijf mee in een gevecht, maar je kunt tussendoor altijd wisselen. Zo kun je groepen maken die elkaar ontzettend versterken, zoals een Man-at-arms die zijn teamgenoten veilig houdt terwijl de Jester zieke buffs geeft aan de vernietigende Hellion of Leper. Het complementair maken van teamgenoten is dé manier om sommige eindbazen te verslaan en als dat werkt, voelt dat heerlijk.
Dat voelt soms willekeurig, maar met een goede voorbereiding in zowel vaardigheden als uitrusting is die willekeur vaak te minimaliseren.
Dit klinkt allemaal makkelijk, maar geloof me: Darkest Dungeon is je niet goed gezind. Hoewel de combat gestroomlijnd is, zijn er vele factoren die wel onderhevig zijn aan kans. De meeste aanvallen van vijanden hebben neveneffecten, zoals een toename van stress, en iemand reduceren naar nul hitpoints is geen garantie dat hij sterft. Zaken als deathblow resist zorgen ervoor dat een ogenschijnlijke overwinning alsnog kan eindigen in een verlies. Ja, dat voelt soms willekeurig, maar met een goede voorbereiding in zowel vaardigheden als uitrusting is die willekeur vaak te minimaliseren.
Een lange weg te gaan
De tweede pijler van Darkest Dungeon 2 is de huifkar. Juist, geen kerker wandelpartijen, maar een karretje dat over oneven wegen dondert om je doel te bereiken. Elke locatie geeft je de keuze uit twee of drie routes om te begaan. Als ware een minigame moet je kiezen tussen wegen die je huifkar beschadigen, de vijanden een boost geven in de vorm van Loathing of simpelweg een gevecht voorschotelen. Paden worden verbonden door nodes, elk met een andere functie. Bij een Hospital genees je ziektes en persoonlijkheidstrekjes (quirks), bij een Cache vind je waardevolle items en Resistance Encounters zijn de klassieke gevechten.
Omdat Darkest Dungeon 2 geen langdurige campaign betreft, verzamel je geen Experience Points. In plaats daarvan zoek je naarstig naar Mastery Points die je kunt gebruiken om een enkele vaardigheid van een personage te versterken. Deze punten verzamel je bij Resistance Encounters en de soortgelijke doch moeilijkere Cultist Encounters, alsook bij de Lair. Laatstgenoemde node is uniek per locatie en huisvest een uitdagende (en prachtig ontworpen) sub-eindbaas die waardevolle items kan opleveren. In elk hoofdstuk behalve het eerste moet je minstens één sub-eindbaas verslaan om bij The Mountain te komen, dus beslis goed tegen welke vijand jouw groep het beste is opgewassen.
Zo zijn locaties doorspekt met keuzes. Kies het verkeerde pad en je kunt desastreuze gevolgen hebben, zoals onverwachte gevechten of een gereduceerd lichtniveau waardoor vijanden sterker worden. Dit managementspel blijft spannend in elke run omdat je telkens risico’s afweegt tegen de sterke beloningen. Toch bekruipt mij na ruim honderd uur het gevoel dat ik op automatische piloot erdoorheen sjees en ik liever eerder dan later bij de eindbaas aankom.
Continuïteit, maar niet zoals je denkt
Tijdens de early access van Darkest Dungeon 2 was één van de grootste kritieken het feit dat er weinig continuïteit in de game zat. Dit is aangepakt met de Altar of Hope, een soort uitgeklede versie van het dorp uit deel één. Hiermee kun je personages, uitrusting en diverse bonussen vrijspelen door het spenderen van verzamelde Candles. De opzet is weliswaar simpel, maar daardoor ook snel en overzichtelijk: je kiest wat en hop, je kunt weer verder. Het enige commentaar is dat het vrijspelen van uitrusting compleet willekeurig is. Het was toffer geweest als je kon uitkijken naar dat ene krachtige item. Nu is het net een grabbelton.
Interessanter is het concept van Memories. Per eindbaas dat een personage heeft verslagen kan hij/zij een bonus vrijspelen. Dit is meestal een geringe bonus, zoals tien procent meer resistentie tegen bleed, maar het vrijspelen van zo’n Memory zorgt ervoor dat je het personage en diens positieve (en negatieve) quirks behoudt. Zo kun je alsnog personages door meerdere runs heen aan je binden. Je moet hem dan wel in leven houden: zodra hij sterft, begin je van voren af aan.
Meeslepend
Darkest Dungeon 2 is uitermate spannend en laat je hart racen als je na tweeënhalfuur eindelijk de eindbaas hebt bereikt. Tegelijkertijd is het allemaal wat minder rooskleurig als je voor de derde keer op rij bij dezelfde eindbaas sneuvelt en alles opnieuw moet doen. Ik heb meermaals op het punt gestaan definitief te stoppen. Toch ga ik door. Iets trekt mij het beter te doen, een groep met uitstekende synergie te bouwen, meer vrij te spelen, meer alles! Dat gevoel weet ontwikkelaar Red Hook Studios uitstekend op te roepen.
Helaas moet je daarvoor door een tergend langzame start. Als je in de eerste uren nog maar weinig hebt vrijgespeeld, kom je veelal dezelfde items tegen en voelen runs weinig divers aan. Bovendien is aanvankelijk veel onduidelijk, ondanks de prima tutorialboodschappen. Het wordt bijvoorbeeld niet gemeld hoe lang de Consecrations van de Vestal duren – een vrij belangrijk gegeven gezien het twee van haar vaardigheden behelst – en het feit dat de Flagellant een andere vorm van meltdowns heeft is vrijwel niet te vinden. Veel van dit soort zaken moet je aan den lijve ondervinden en hoewel dat vaak zijn charme heeft, zoals de eerste keer dat je een eindbaas bevecht, is het vaak een punt van ergernis.
Darkest Dungeon 2 vervangt het kerkerstruinen van het voorgaande deel met kortstondige expedities binnen een roguelite structuur. De sfeer en vooral de graphics zijn uitstekend geëvolueerd en de gevechten zijn weer nagelbijtend spannend, ook al is de nieuwe opzet even wennen. De mechanieken in-combat zijn gestroomlijnd en dat levert zeer tactische keuzes op, zodat je zelfs de meest oneerlijke situaties met enige voorbereiding kunt overwinnen. Helaas verliest de game momentum door enkele onduidelijkheden en vooral herhaaldelijke gameplay. Meer variatie had de game goed gedaan, ondanks dat ik nog steeds gruwel bij veel van de uitstekend ontworpen eindbazen. Dat moet ik Red Hook Studios nageven: na ruim honderd uur voel ik nog steeds de neiging om weer een rit door de helse wereld te beginnen, gevuld met wezens die zelfs je engste nachtmerries overtreffen.
